Blog – JK&M Kancelaria Prawna

Umowa najmu a umowa dzierżawy.

	Umowa najmu	Umowa dzierżawy
Wynajmujący/ Wydzierżawiający	Osobą wynajmującą może być każdy podmiot prawa cywilnego: osoba fizyczna, osoba prawna, jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną. Wynajmujący nie musi być właścicielem przedmiotu najmu.	Osobą wydzierżawiającą może być zarówno osoba fizyczna, jak i prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną. Kodeks cywilny nie wymaga aby wydzierżawiający był właścicielem rzeczy będącej przedmiotem dzierżawy.
Czas trwania umowy	Czas oznaczony lub nieoznaczony. Najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. Najem zawarty między przedsiębiorcami na czas dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony.	Czas oznaczony lub nieoznaczony. Dzierżawę zawartą na czas dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawartą na czas nieoznaczony.
Przedmiot umowy	Przedmiotem świadczenia wynajmującego mogą być zarówno ruchomości jak i nieruchomości. Jako przedmiot najmu może być wykorzystana część fizyczna rzeczy, np. miejsce do parkowania pojazdu.	Przedmiotem dzierżawy mogą być zarówno ruchomości jak i nieruchomości, istotne aby dzierżawca mógł osiągać z nich pożytki.
Cel umowy	Najemca otrzymuje rzecz do używania, bez możliwości pobierania z niej pożytków w zamian za umówiony czynsz.	Dzierżawca otrzymuje rzecz do używana i pobierania z niej pożytków w zamian za umówiony czynsz.
Forma umowy	Zawarcie umowy najmu co do zasady nie wymaga szczególnej formy. Umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony.	Zawarcie umowy dzierżawy co do zasady nie wymaga szczególnej formy. Istnieją jednak pewne wyjątki, np.: 1. Umowa dzierżawy nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony. 2. Umowa dzierżawy przedsiębiorstwa powinna zostać zawarta w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. 3. Umowa dzierżawy nieruchomości rolnej powinna być zawarta w formie pisemnej z datą pewną jeżeli dzierżawcy ma przysługiwać prawo pierwokupu nieruchomości rolnej.
Kaucja	Przepisy o najmie nie zawierają postanowień o kaucji. Zazwyczaj jej rolę i funkcję określa przyjęta przez strony umowa. Zawarcie umowy najmu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu lokalu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu. W przypadku najmu lokali mieszkalnych kaucja nie może przekraczać dwunastokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal, obliczonego według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu.	Przepisy o dzierżawie nie zawierają postanowień o kaucji. Zazwyczaj jej rolę i funkcję określa przyjęta przez strony umowa.
Zgłoszenie zawarcia umowy	Przepisy nie przewidują obowiązku zgłoszenia zawarcia umowy najmu, chyba że jest to najem okazjonalny.	Brak obowiązku.
Wygaśnięcie umowy	Umowa najmu wygasa po upływie czasu na jaki została zawarta lub ulega rozwiązaniu po upływie okresu wypowiedzenia tej umowy.	Umowa dzierżawy wygasa po upływie czasu na jaki została zawarta lub ulega rozwiązaniu po upływie okresu wypowiedzenia tej umowy. W braku odmiennej umowy dzierżawę gruntu rolnego można wypowiedzieć na jeden rok naprzód na koniec roku dzierżawnego, inną zaś dzierżawę na sześć miesięcy naprzód przed upływem roku dzierżawnego.
Podwyższenie czynszu	Wynajmujący lokal może podwyższyć czynsz, wypowiadając dotychczasową wysokość czynszu najpóźniej na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego.	Kodeks cywilny nie reguluje kwestii podwyższenia czynszu dzierżawnego. Takie postanowienia mogą się znaleźć w umowie dzierżawy.
Obniżenie czynszu	Jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej przydatność do umówionego użytku, najemca może żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad. Roszczenie o obniżenie czynszu z powodu wad rzeczy najętej, jak również uprawnienie do niezwłocznego wypowiedzenia najmu nie przysługuje najemcy, jeżeli w chwili zawarcia umowy wiedział o wadach.	Jeżeli wskutek okoliczności, za które dzierżawca odpowiedzialności nie ponosi i które nie dotyczą jego osoby, zwykły przychód z przedmiotu dzierżawy uległ znacznemu zmniejszeniu, dzierżawca może żądać obniżenia czynszu przypadającego za dany okres gospodarczy.
Przedawnienie roszczeń	Roszczenie wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczenia najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Roszczenie o zapłatę zaległego czynszu, jako świadczenie okresowe, przedawnia się z upływem 3 lat.	Roszczenie wydzierżawiającego przeciwko dzierżawcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczenia dzierżawcy przeciwko wydzierżawiającemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Roszczenie o zapłatę zaległego czynszu, jako świadczenie okresowe, przedawnia się z upływem 3 lat.

22 sierpnia 2022/Autor Emilia Miśkiewicz

Świece do masażu są produktem kosmetycznym

Prawo kosmetyczne, Blog

Masaż jest jedną z najpopularniejszych metod łagodzenia stresu. Gabinety kosmetyczne i SPA prześcigają się w ofertach różnych stylów masażu, od masaży klasycznych po egzotyczne. Dużą popularnością cieszą się masaże świecą. Profesjonalne świece do masażu są produktami kosmetycznymi.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1223/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczącego produktów kosmetycznych „produkt kosmetyczny” oznacza każdą substancję lub mieszaninę przeznaczoną do kontaktu z zewnętrznymi częściami ciała ludzkiego (naskórkiem, owłosieniem, paznokciami, wargami oraz zewnętrznymi narządami płciowymi) lub z zębami oraz błonami śluzowymi jamy ustnej, którego wyłącznym lub głównym celem jest utrzymywanie ich w czystości, perfumowanie, zmiana ich wyglądu, ochrona, utrzymywanie w dobrej kondycji lub korygowanie zapachu ciała. Aby produkt był zaklasyfikowany jako produkt kosmetyczny musi spełnić całość definicji i spełniać wszystkie trzy punkty: formę, miejsce aplikacji i funkcje. Świece do masażu spełniają definicję produktu kosmetycznego.

Powołane rozporządzenie zawiera wymagania prawne jakie muszą być spełnione przed wprowadzeniem produktu kosmetycznego na rynek, w szczególności dotyczące składu, oznakowania, wytwarzania, dokumentacji i bezpieczeństwa produktów kosmetycznych we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Świece do masażu powinny zostać zarejestrowane w bazie CPNP oraz przed wprowadzeniem do obrotu uzyskać ocenę bezpieczeństwa wydaną przez Safety Assessora. Ponadto, świece do masażu powinny być prawidłowo oznakowane. Lokal, w którym produkowane są świece do masażu powinien być dostosowany do wymogów Dobrych Praktyk Produkcyjnych (GMP). Gdy lokal, w którym produkowane są kosmetyki jest już dopasowany do wytycznych GMP, trzeba złożyć wniosek o wpis do wykazu zakładów wytwarzających produkty kosmetyczne do powiatowej stacji sanitarno- epidemiologicznej w danym mieście. Wniosek należy złożyć w terminie do 30 dni od rozpoczęcia wytwarzania kosmetyków.

18 października 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

Prawidłowe oznakowanie produktów kosmetycznych jest naprawę ważne

Prawo kosmetyczne, Blog

Klienci często pytają mnie o prawidłowe oznakowanie produktów kosmetycznych. Za przykład podają konkurencje, wskazując na brak niektórych informacji. I wtedy zawsze pada pytanie, a może ja też nie muszę, a może ja też mogę z tego zrezygnować albo moje opakowania są zbyt małe. Z czystym sumieniem mogę teraz odesłać do raportu Inspekcji Handlowej, która zbadała w II i IV kwartale 2020 r. rynek kosmetyków. Raport z kontroli można znaleźć na stronie Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów https://www.uokik.gov.pl/aktualnosci.php?news_id=17449.

Zapraszam też do zapoznania się z wpisem na blogu „Co spędza sen z powiek producentom kosmetyków”

3 sierpnia 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

Przedwstępna umowa sprzedaży nieruchomości – słów kilka

Blog, Nieruchomości

Przedwstępna umowa sprzedaży nieruchomości ma na celu zagwarantowanie zawarcia w przyszłości umowy przyrzeczonej, której podpisanie w danym momencie nie jest z jakichś przyczyn możliwe albo dogodne dla stron. Zazwyczaj zdarza się to w przypadku gdy przed zawarciem umowy przyrzeczonej należy uregulować stan prawny nieruchomości, nabywcy starają się o kredyt lub nabywca chce sprawdzić, czy na nieruchomości możliwe jest zrealizowanie planowanej inwestycji. Przedwstępna umowa sprzedaży nieruchomości stanowi formę zabezpieczenia interesów sprzedającego jak i kupującego. Umowa ta została uregulowana w art. 389 kodeksu cywilnego, który mówi że jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy. Umowa ta powinna zawierać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej.

Strony przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości

Przy zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości precyzyjnie należy określić strony umowy. Stronami umowy mogą być osoby fizyczne, osoby prawne czy ułomne osoby prawne. Często zdarza się, iż strony reprezentowane są przez pełnomocników np. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub osoba fizyczna na stałe przebywająca zagranicą. Ważne jest zweryfikowanie czy stroną umowy nie powinni być oboje małżonkowie lub wszyscy współwłaściciele.

Przedmiot sprzedaży i cena nieruchomości

Przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość, którą zazwyczaj określamy posługując się księgą wieczystą, o ile dana nieruchomość posiada założoną księgę wieczystą. Pomocny jest też wypis i wyrys z rejestru gruntów. Pozostałe dokumenty, jak również oświadczenia sprzedającego dotyczące nieruchomości dobieramy w zależności od rodzaju nieruchomości. Bardzo ważnym elementem przedwstępnej umowy sprzedaży jest określenie ceny, ponieważ sprzedaż ma charakter odpłatny, terminu oraz sposobu jej zapłaty.

Termin zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży nieruchomości.

Termin zawarcia umowy przyrzeczonej nie jest elementem koniecznym przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości. Kwestia ta została uregulowana w art. 389 § 2 kodeksu cywilnego „jeżeli termin, w ciągu którego ma być zawarta umowa przyrzeczona, nie został oznaczony, powinna ona być zawarta w odpowiednim terminie wyznaczonym przez stronę uprawnioną do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej. Jeżeli obie strony są uprawnione do żądania zawarcia umowy przyrzeczonej i każda z nich wyznaczyła inny termin, strony wiąże termin wyznaczony przez stronę, która wcześniej złożyła stosowne oświadczenie. Jeżeli w ciągu roku od dnia zawarcia umowy przedwstępnej nie został wyznaczony termin do zawarcia umowy przyrzeczonej, nie można żądać jej zawarcia.” Określenie terminu ogranicza stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego, dlatego też w praktyce obrotu nieruchomościami termin określany jest konkretną datą lub datą graniczną.

Zadatek czy zaliczka

Zawierając przedwstępną umowy sprzedaży nieruchomości może zostać wpłacona zaliczka albo zadatek. Bardzo ważne jest precyzyjne określenie przez strony w umowie czy kwota dana lub wpłacona przy zawarciu przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości stanowi zadatek czy zaliczkę. Zadatek pełni funkcję zabezpieczającą wykonanie umowy i został uregulowany w art. 394 Kodeksu cywilnego. W braku odmiennego zastrzeżenia umownego albo zwyczaju zadatek dany przy zawarciu umowy ma to znaczenie, że w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej. W razie wykonania umowy zadatek ulega zaliczeniu na poczet świadczenia strony, która go dała; jeżeli zaliczenie nie jest możliwe, zadatek ulega zwrotowi. W razie rozwiązania umowy zadatek powinien być zwrócony, a obowiązek zapłaty sumy dwukrotnie wyższej odpada. To samo dotyczy wypadku, gdy niewykonanie umowy nastąpiło wskutek okoliczności, za które żadna ze stron nie ponosi odpowiedzialności albo za które ponoszą odpowiedzialność obie strony.

Zaliczka stanowi jedynie część zapłaconej ceny. Zaliczka zostaje zaliczona na poczet należnego świadczenia, a jeśli nie doszło do spełniania świadczenia to strona może domagać się jej zwrotu oraz naprawienia szkody.

Forma zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży

Umowa przedwstępna może być zawarta w zwykłej formie pisemnej jak i w formie aktu notarialnego. Umowa zawarta w którejkolwiek z tych form będzie ważna. Jednak wybrany sposób sporządzenia umowy będzie miał ogromne znaczenie w ewentualnej sytuacji spornej.

Jeżeli umowa przedwstępna została zawarta w formie pisemnej i jedna ze stron nie wywiązała się z niej, to możliwe jest zażądanie pokrycia szkody, jaką poniosła druga strona. Jednakże gdy umowa przedwstępna czyni zadość wymaganiom, od których zależy ważność umowy przyrzeczonej, w szczególności wymaganiom co do formy aktu notarialnego, strona uprawniona może dochodzić zawarcia umowy przyrzeczonej.

Kancelaria sporządza przedwstępne umowy sprzedaży, jak również doradza przy ich zawieraniu zarówno sprzedającym jak i kupującym.

Zapraszamy do współpracy.

14 czerwca 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

Co znajdzie się w wyroku rozwodowym

Blog, Rozwód

Zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego warunkiem koniecznym do orzeczenia rozwodu jest wystąpienie między małżonkami zupełnego i trwałego rozkładu pożycia. Sąd orzekając rozwód orzeka także, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia. Może jednak tego zaniechać na zgodne żądanie małżonków. Sprawy o rozwód z orzeczeniem o winie są sprawami bardziej złożonymi i skomplikowanymi. Każda ze stron przedstawia dowody na poparcie swoich twierdzeń, które Sąd musi przeprowadzić, co znacznie wydłuża postępowanie.

W wyroku rozwodowym Sąd orzeka rozwód z orzeczeniem o winie jednego lub obojga małżonków lub bez orzekania o winie. W kolejnym punkcie Sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem lub dziećmi obojga małżonków, a także o kontaktach rodziców z dzieckiem czy dziećmi.

Co do zasady miejscem zamieszkania dziecka jest miejsce zamieszkania jego rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. W wyroku rozwodowym Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia. W większości przypadków Sąd powierza wykonywania władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom. Ograniczenie władzy rodzicielskiej kiedyś stosowne niejako z automatu, w tej chwili stosowane jest w szczególnie uzasadnionych przypadkach jak: nadużywanie alkoholu czy narkotyków przez jednego z rodziców. Jeżeli władzę rodzicielską sprawują oboje rodzice mający osobne miejsce zamieszkania, w takim przypadku miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeśli takie miejsce nie jest ustalone, wtedy miejsce zamieszkania określa Sąd.

Sąd orzeka również, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie. Alimenty to obowiązek dostarczenia nie tylko pieniędzy, ale także innych przedmiotów oraz obowiązek wychowania. Zobowiązanie to dotyczy zarówno rodziców biologicznych, jak i osób które przysposobiły dziecko. Z praktyki wynika, iż ten punkt wyroku rozwodowego budzi najwięcej emocji, a rodzice szczegółowo i skrupulatnie obliczają kwotę alimentów.

Jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka. W praktyce ten punkt wyroku rozwodowego może doprowadzić do dalszych sporów pomiędzy byłymi już małżonkami. Zdarza się, iż byli małżonkowie w dalszym ciągu wspólnie zamieszkują, borykając się z takimi samymi problemami co przed rozwodem, a zatem w istocie sam wyrok niewiele zmienia w ich codziennym życiu.

Każda sprawa jest inna i wymaga zindywidualizowanego sposobu działania. Dlatego też przed złożeniem pozwu o rozwód w trakcie spotkania omawiamy z Klientem szczegółowo sytuację życiową, w której znajduje się Klient. Rozumiemy jak ważnym jest, aby Klient czuł spokój powierzając nam swoje sprawy, dlatego też starannie dopieramy środki działania. Zdajemy sobie sprawę, iż sprawy rozwodowe poza aspektem prawnym wiążą się z silnymi emocjami, co nigdy nie umyka naszej uwadze.

28 kwietnia 2021/Autor Emilia Miśkiewicz

Prawo do zachowku a umowa dożywocia

Blog, Nieruchomości

Rynek nieruchomości notuje znaczne ożywienie nawet w dobie pandemii. Nie tylko zauważalne jest duże zainteresowanie sprzedażą i zakupem mieszkań czy domów, ale również wiele osób stara się uregulować swoje stosunki majątkowe, poszukując dla siebie właściwego rozwiązania. Jednym z takich rozwiązań może być zawarcie umowy dożywocia.

Umowa dożywocia jest umową nazwaną, uregulowaną w art. 908 – 916 Kodeksu cywilnego. Jak stanowi art. 908 k.c. jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie, powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Tym samym nabywca nieruchomości zobowiązuje się zapewnić zbywcy utrzymanie aż do momentu jego śmierci oraz godziwy pogrzeb. Przedmiotem umowy dożywocia może być nieruchomość lub udział we własności nieruchomości, a także prawo wieczystego użytkowania. Umową tą można objąć nieruchomość lokalową. Niestety, przedmiotem umowy dożywocia nie może być spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, nawet takie, dla którego prowadzona jest księga wieczysta.

Umowę dożywocia zawiera się w formie aktu notarialnego. Obowiązkiem notariusza przed sporządzeniem takiego aktu jest upewnienie się, czy strony umowy działają z własnej woli oraz, że są świadome wagi i konsekwencji prawnych tej czynności prawnej. Ujawnienie prawa o dożywocie następuje w drodze wpisu w dziale III księgi wieczystej.

Prawo dożywocia jest prawem niezbywalnym, natomiast nieruchomość obciążona prawem dożywocia może podlegać zbyciu. W takiej sytuacji nowy właściciel ma obowiązek przejąć zobowiązania wobec dożywotnika. W przypadku, gdy nowy właściciel nie wywiązuje się ze zobowiązań w zakresie opieki i pomocy, dożywotnik ma prawo do wystąpienia o zmianę dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tego prawa.

Umowa dożywocia jest uważana za umowę odpłatą w przeciwieństwie do umowy darowizny. Darowizny dokonuje się pod tytułem darmym, a dożywocia w zamian za zapewnienie opieki itp. Umowa darowizny również jest umową nazwaną, uregulowaną w art. 888- 902 Kodeksu cywilnego. Umowa darowizny ma nieco węższy zakres, gdyż poprzez tę umowę właściciel rzeczy przenosi własność na inną osobę. Skutkiem umowy darowizny jest przeniesienie własności na rzecz obdarowanej osoby, bez zobowiązań. Obdarowany nie posiada obowiązku świadczenia wzajemnego na rzecz darczyńcy. Oznacza to, że jeśli własność nieruchomości zostanie przekazana w drodze dożywocia, nie powoduje to możliwości dochodzenia roszczeń z zachowku. Kodeks cywilny pozwala na dochodzenie roszczeń z zachowku tylko w przypadku darowizny. Art. 993 Kodeksu cywilnego stanowi, iż przy obliczaniu zachowku nie uwzględnia się zapisów zwykłych i poleceń, natomiast dolicza się do spadku darowizny oraz zapisy windykacyjne dokonane przez spadkodawcę.

Poza umową dożywocia i klasyczną umową darowizny można się również spotkać z umową darowizny z jednoczesnym ustanowieniem służebności osobistej. Umowa darowizny z jednoczesnym ustanowieniem służebności osobistej nie jest umową dożywocia, dlatego też przed zawarciem umowy należy omówić z notariuszem dokładanie jaki skutek prawny chcemy wywołać zawarciem danej umowy i na czym najbardziej nam zależy.

18 kwietnia 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

KOSMETYCZKA A KOSMETOLOG w świetle prawa

Prawo kosmetyczne, Blog

Główną różnicą między kosmetyczką a kosmetologiem jest przebieg kształcenia. Aby zostać kosmetyczką, należy zakończyć kurs zawodowy lub dwuletnie studium kosmetyczne, otrzymując tytuł technika usług kosmetycznych. Zaś aby zostać kosmetologiem trzeba skończyć trzyletnie studia na uczelni wyższej. Osoba studiująca kosmetologię posiada większy zasób wiedzy, ponieważ w trakcie nauki ma do czynienia z przedmiotami takimi jak biochemia, farmakologia, histologia, toksykologia, mikrobiologia, alergologia, podstawy chirurgii plastycznej i masażu. Kosmetyczki i kosmetolodzy, aby nabyć doświadczenie i wiedzę, dodatkowo muszą odbyć praktyki w gabinecie kosmetycznym.

Kosmetyczka

Kosmetyczka może wykonywać zabiegi związane z kosmetyką pielęgnacyjną, czyli oczyszczanie, złuszczanie, nawilżanie skóry twarzy, szyi i dekoltu oraz pielęgnacją kończyn górnych – manicure i kończyn dolnych- pedicure. Wykonuje również zabiegi upiększające oraz zabiegi z zastosowaniem czynników fizykalnych z uwzględnieniem światła, prądu, wody, temperatury oraz ultradźwięków. Zajmuje się również stylizacją i wizażem. Poza wykonywaniem podstawowych usług pielęgnacyjnych, kosmetyczka może kontynuować rozwój zawodowy, poszerzając swoje kompetencje, poprzez uczestnictwo w szkoleniach czy warsztatach. Aby kosmetyczka mogła wykonywać zabiegi kosmetyczne twarzy oraz zabiegi kosmetyczne ciała, dłoni i stóp, powinna posiadać świadectwo ukończenia kwalifikacyjnych kursów zawodowych w tym zakresie. Pracę w zawodzie kosmetyczka może wykonywać osoba, która posiada odpowiednie dyplomy, świadectwa i ukończone kursy. Świadectwa i dyplomy mogą być opatrzone suplementami Europass (w języku polskim i angielskim), wydawanymi na prośbę zainteresowanego przez okręgowe komisje egzaminacyjne oraz izby rzemieślnicze, a także certyfikaty potwierdzające znajomość języków obcych. Kosmetyczka ma obowiązek prowadzenia zabiegów pielęgnacyjno-upiększających zgodnie z zasadami i przepisami BHP, ergonomii, ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska oraz zgodnie z przepisami sanitarno – epidemiologicznymi. Co najważniejsze, po wstępnej diagnozie klienta i dokonaniu oceny stanu jego skóry, w razie potrzeby kosmetyczka powinna skierować klienta do właściwego lekarza.

Kosmetolog

Zawód kosmetologa nadal nie jest uregulowany prawnie. Aby pracować w zawodzie kosmetologa, należy skończyć uczelnię wyższą i posiadać stosowne uprawnienia do pracy na tym stanowisku. Osoba, która ukończy kształcenie na poziomie wyższych studiów zawodowych może uzupełnić kwalifikacje na studiach podyplomowych. Kosmetolog oferuje znacznie szerszy zakres zabiegów, bowiem dba nie tylko o urodę, ale również o zdrowie swoich klientów. Kosmetologia jest dziedziną uzupełniającą dermatologię i medycynę estetyczną. Kosmetolog potrafi rozpoznać i dobrać odpowiednią metodę leczenia chorób oraz defektów skóry, m.in. łojotok, alergie, nadmierną suchość. Kosmetolog może wykonywać zaawansowane masaże na ciało z wykorzystaniem specjalistycznych urządzeń, zabiegi laserowego odmładzania skóry oraz zabiegi depilacji laserowej. Kosmetolog może wykonywać zabiegi inwazyjne związane z przerwaniem ciągłości skóry, aczkolwiek jak stanowi art. 16 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi cyt.: „osoby inne niż udzielające świadczeń zdrowotnych podejmujące czynności, w trakcie wykonywania których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich, są obowiązane do wdrożenia i stosowania procedur zapewniających ochronę przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi.” Należy pamiętać, że kosmetologia ma bliski związek z medycyną i osoby, które wykonują te zawody ponoszą ogromną odpowiedzialność za czyjeś zdrowie.

Kosmetyczka a kosmetolog w świetle prawa

W polskim prawie nie ma ustawy, w której zdefiniowane byłyby różnice w zakresie praw i obowiązków zawodów kosmetologa i kosmetyczki. Jednak należy pamiętać, iż kosmetolog ze względu na ukończenie studiów, będzie wyróżniał się większym zakresem wiedzy oraz umiejętnościami, popartymi certyfikatami, kursami oraz szkoleniami, dlatego może wykonywać bardziej zaawansowane zabiegi, które zadbają nie tylko o wygląd, ale także o zdrowie klienta. Ze względu jednak na brak uregulowań prawnych w zawodzie kosmetyczki i kosmetologa, lekarze coraz częściej zwracają uwagę na problem nieudanych zabiegów lub pojawiąjących się powikłań po źle wykonanych zabiegach wymagających natychmiastowej interwencji lekarskiej. W związku z tym, że część zabiegów jest inwazyjna i wiąże się z przerwaniem ciągłości skóry, istnieje ryzyko występowania zakażeń.

Konieczność zmian w prawie

Szczebel Unijny

Konieczność zmian w prawie została dostrzeżona na szczeblu europejskim. Mowa o Rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/745 z dnia 5 kwietnia 2017 roku w sprawie wyrobów medycznych, zmiany dyrektywy 2001/83/WE, rozporządzenia (WE) nr 178/2002 i rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 oraz uchylenia dyrektyw Rady 90/385/EWG i 93/42/EWG. Powyższe Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2017/745 weszło w życie 26 maja 2017 roku. Ww. rozporządzenie unijne miało być stosowane po upływie 3 lat od dnia wejścia w życie tj. od dnia 26 maja 2020 roku, jednak ze względu na pandemię COVID-19 termin ten został odroczony o rok. W dniu 23 kwietnia 2020 roku przyjęte zostało Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/561 zmieniające rozporządzenie (UE) 2017/745 w sprawie wyrobów medycznych w odniesieniu do dat rozpoczęcia stosowania niektórych jego przepisów, które zmienia datę rozpoczęcia stosowania niektórych przepisów rozporządzenia 2017/745 na dzień 26 maja 2021 roku. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie aktualizuje przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu na rynek UE wyrobów medycznych stosowanych u ludzi. Rozporządzenie ma na celu poprawę bezpieczeństwa pacjentów przez wprowadzenie restrykcyjnych procedur oceny zgodności oraz procedur nadzoru po wprowadzeniu do obrotu wyrobów medycznych, w celu zapewnienia, że niebezpieczne lub niezgodne z wymogami wyroby nie trafiają na rynek.

Szczebel krajowy

W związku z powyższym Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2017/745 dnia 10 października 2019 roku ukazał się projekt ustawy o wyrobach medycznych, który ma na celu regulację prawa, zapewnienie dobrego funkcjonowania rynku wewnętrznego w obszarze wyrobów medycznych, kierując się głównie wysoką ochroną zdrowia pacjentów. Projektowana ustawa ma za zadanie określić właściwości organów oraz obowiązki informacyjne podmiotów gospodarczych działających na rynku wyrobów medycznych, zasady prowadzenia reklamy wyrobów, jak i system kar administracyjnych związanych z nieprzestrzeganiem przepisów rozporządzeń unijnych i projektowanej ustawy. Ważnym elementem projektowanej ustawy jest wyznaczenie prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych jako organu właściwego w sprawach wyrobów objętych zakresem rozporządzenia unijnego 2017/745. Projektowana ustawa wymaga również, aby instytucje zdrowia publicznego udostępniały pacjentom, którym wszczepiono dany wyrób medyczny, wszelkie informacje wraz z kartą implantu, przekazywane przez producenta danego wyrobu i pozwalające na identyfikację wyrobu. W informacjach przekazywanych pacjentom powinna być zawarta nie tylko nazwa wyrobu, ale także model, numer seryjny oraz konieczne ostrzeżenia.

Ponadto, Ministerstwo Zdrowia dnia 10 czerwca 2019 roku opracowało projekt rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymagań sanitarnohigienicznych przy świadczeniu usług fryzjerskich, kosmetycznych, tatuażu i odnowy biologicznej, w oparciu o art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Aktualnie rozporządzenie ministra utknęło na etapie opiniowania projektu. Rozporządzenie określa szczegółowe wymagania sanitarnohigieniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty, w których są świadczone usługi fryzjerskie, kosmetyczne, tatuażu i odnowy biologicznej, warunki świadczenia usług fryzjerskich, kosmetycznych, tatuażu i odnowy biologicznej, sposoby postępowania mające na celu zapobieganie zakażeniom i chorobom zakaźnym w zakresie procedur utrzymania czystości i dekontaminacji przy świadczeniu usług fryzjerskich, kosmetycznych, tatuażu i odnowy biologicznej, a także kwalifikacje osób uprawnionych do realizacji procedur czystości i dekontaminacji przy świadczeniu usług fryzjerskich, kosmetycznych, tatuażu i odnowy biologicznej. Założeniem projektu jest spadek ilości zakażeń krwiopochodnych. Projekt szczególną uwagę zwraca na problem ryzyka zarażenia się wirusowym zapaleniem wątroby w salonie kosmetycznym. Przykładowo może do niego dojść w wyniku bezpośredniego kontaktu uszkodzonej skóry z nieodpowiednio wysterylizowanymi narzędziami, stosowanymi przy zabiegach m.in. manicure, pedicure, przekłuwanie uszu.

Kosmetologia jest zawodem coraz bardziej rozwojowym, dlatego odpowiedzialność i etyka zawodowa powinna cechować kosmetologów tak samo jak lekarzy. Nie ulega wątpliwości, iż zawód kosmetyczki i kosmetologa powinien zostać uregulowany przez prawo.

Podstawa prawna:

ustawa z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tekst jednolity Dz. U. 2020 poz. 1845 z późn. zm.);
rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE z dnia 5 kwietnia 2017 roku w sprawie wyrobów medycznych zmiany dyrektywy 2001/83/WE, rozporządzenia (WE) nr 178/2002 i rozporządzenia (WE) nr 1223/2009 oraz uchylenia dyrektyw Rady 90/385/EWG i 93/42/EWG (Dziennik Urzędowy UE. L 117/1 z 5.5.2017);
rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/561 z dnia 23 kwietnia 2020 roku zmieniające rozporządzenie (UE) 2017/745 w sprawie wyrobów medycznych w odniesieniu do dat rozpoczęcia stosowania niektórych jego przepisów (Dziennik Urzędowy UE L 130 z 24.4.2020);
projekt ustawy z dnia 10 października 2019 roku o wyrobach medycznych;
projekt rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie szczegółowych wymagań sanitarnohigienicznych przy świadczeniu usług fryzjerskich, kosmetycznych, tatuażu i odnowy biologicznej.

31 marca 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

Komu bezpieczeństwo zapewnia najem okazjonalny

Blog, Nieruchomości

Umowa najmu okazjonalnego jest wyjątkową formą umowy najmu lokalu mieszkalnego, która ma na celu efektywne zabezpieczenie prawne zarówno dla właściciela mieszkania, jak i najemcy. Umowa najmu okazjonalnego została wprowadzona ustawą z dnia 17 grudnia 2009 roku o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U.2010 Nr 3 poz. 13). Umowa najmu okazjonalnego stanowi odpowiedź na rozliczne problemy stron umowy najmu związane z wzajemnymi rozliczeniami, bezumownym korzystaniem z lokalu mieszkalnego przez najemców po wygaśnięciu stosunku najmu.

Umowa najmu okazjonalnego jest zawierana wyłącznie pomiędzy osobami fizycznymi, które nie prowadzą działalności gospodarczej. Oznacza to, że umowa najmu okazjonalnego jest przeznaczona wyłącznie na prywatny użytek. Umowę zawiera się na czas oznaczony, jednak nie dłuższy niż 10 lat. Specyfiką umowy najmu okazjonalnego jest oświadczenie najemcy, wskazujące inny lokal, do którego najemca może się wyprowadzić po wygaśnięciu umowy, jak również oświadczenie właściciela tegoż lokalu o wyrażeniu zgody na zamieszkanie najemcy w lokalu wskazanym w oświadczeniu. Zapewnia to właścicielowi mieszkania możliwość przeprowadzenia skutecznej egzekucji, w przypadku gdy najemca nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań lub nie chce opuścić lokalu po zakończeniu umowy najmu. Nie należy przez to rozumieć, że najemca jest słabszą stroną umowy, bowiem najem okazjonalny chroni go przed nagłym wypowiedzeniem umowy, a także gwarantuje, że wynajmujący jest właścicielem mieszkania. Najemca może czuć się bezpieczny przez cały okres obowiązywania umowy, jeśli odpowiednio dba o mieszkanie oraz reguluje zobowiązania finansowe na czas. Wynajmujący ma prawo wypowiedzieć umowę, w sytuacji gdy najemca nie przestrzega zawartych w niej postanowień. Po wypowiedzeniu umowy, najemca ma obowiązek opuszczenia lokalu.

Ważnym elementem umowy najmu okazjonalnego jest oświadczenie najemcy w formie aktu notarialnego, w którym najemca poddał się egzekucji i zobowiązał się do opróżnienia i wydania lokalu. Przedmiotowe oświadczenie sporządza się u notariusza. Wynajmujący musi zgłosić umowę najmu okazjonalnego do Urzędu Skarbowego w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy. Na żądanie najemcy właściciel ma obowiązek przedstawić potwierdzenie zgłoszenia. Należy pamiętać o tym, że wizyta u notariusza oraz zgłoszenie umowy najmu okazjonalnego do Urzędu Skarbowego wiąże się z opłatami i koniecznością ponoszenia podatków. Koszt przygotowania przez notariusza oświadczenia o poddaniu się egzekucji mieści się w granicach 400 złotych. W zależności od indywidualnych ustaleń, koszt może ponieść sam najemca lub właściciel, bądź koszt dzielony jest po połowie. Jeśli zaś chodzi o ponoszenie podatku od umowy najmu okazjonalnego w Urzędzie Skarbowym, należy to do właściciela lokalu.

Podsumowując, najem okazjonalny jest bezpieczną formą najmu mieszkania, która przynosi korzyści obydwu stronom umowy. Właściciel, dając możliwość użytkowania swojego mieszkania ma zapewnioną ochronę w przypadku nieprzestrzegania warunków umowy przez najemcę, zaś najemca może mieć pewność, że mieszkanie wynajmuje legalnie. Najem okazjonalny jest gwarancją spokojnej i uczciwej współpracy, co najważniejsze – zgodnej z prawem.

Kancelaria przygotowuje umowy najmu okazjonalnego z kompletem załączników, na które składają się protokół zdawczo-odbiorczy lokalu mieszkalnego, oświadczenie zawierające wskazanie przez najemcę innego lokalu, w którym będzie mógł zamieszkać w przypadku wykonania egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu mieszkalnego, oświadczenie właściciela lokalu lub osoby posiadającej tytuł prawny do lokalu o wyrażeniu zgody na zamieszkanie najemcy w lokalu wskazanym w oświadczeniu oraz wzór oświadczenia najemcy w formie aktu notarialnego, w którym najemca poddał się egzekucji i zobowiązał się do opróżnienia i wydania lokalu. Na spotkaniu prawnicy Kancelarii wyjaśnią wszystkie aspekty umowy najmu okazjonalnego. Zapraszamy do współpracy.

16 marca 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

Funkcja produktu kosmetycznego a wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE

Prawo kosmetyczne, Blog

Trybunał Sprawiedliwości UE w swoim wyroku z dnia 17 grudnia 2020 r., stanowiącym odpowiedzi na prejudycjalne pytania Sądu Okręgowego w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy, dokonał wykładni art. 19 ust. 1 lit. f) i art. 19 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1223/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczącego produktów kosmetycznych („Rozporządzenie nr 1223/2009„). Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku zważył co następuje:

Zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 1223/2009 na rynku udostępniane są wyłącznie produkty kosmetyczne, na których pojemnikach i opakowaniach zewnętrznych znajdują się nieusuwalne, łatwe do odczytania i widoczne informacje dotyczące „funkcji produktu kosmetycznego”, chyba że jednoznacznie wynika ona z jego prezentacji.

W ocenie Trybunału Sprawiedliwości UE brzmienie powyższego przepisu nie definiuje „funkcji produktu kosmetycznego”, a te wyrażenie nie zostało powtórzone w innych przepisach rozporządzenia.

Artykuł 19 rozporządzenia nr 1223/2009 zmierza do harmonizacji przepisów dotyczących opakowania i oznakowania produktów kosmetycznych. Harmonizacja ułatwia realizację celu sprzedaży produktów kosmetycznych w Unii Europejskiej. Harmonizacja zmierza również do realizacji celu jakim jest ochrona zdrowia ludzkiego, w tym znaczeniu, że informacja umieszczona na produkcie kosmetycznym nie może wprowadzać konsumenta w błąd co do cech produktu kosmetycznego, albowiem mogłaby to mieć wpływ na zdrowie ludzi.

Zatem przewidziany w art. 19 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 1223/2009 wymóg umieszczania na pojemnikach i opakowaniach zewnętrznych produktów kosmetycznych nieusuwalnych, łatwych do odczytania i widocznych informacji dotyczących funkcji produktu kosmetycznego nie może ograniczać się do informacji jedynie o zamierzonych celach stosowania produktu, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1223/2009 (czyli o celach utrzymania w czystości, perfumowania, zmiany wyglądu, ochrony lub utrzymywania w dobrej kondycji jednej z części ciała wymienionych w tym przepisie względnie korygowania zapachu ciała).

Funkcja produktu kosmetycznego wymaga wskazania bardziej szczególnych cech tego produktu.

Przepis ten wymaga, aby informacje znajdujące się na pojemniku i opakowaniu zewnętrznym produktu kosmetycznego, były w stanie w jasny sposób powiadomić konsumenta o funkcji danego produktu, aby nie został wprowadzony w błąd co do jego zastosowania i sposobu jego używania oraz aby używał go w sposób, który nie szkodzi jego zdrowiu.

Pojęcia „funkcji produktu kosmetycznego” w rozumieniu art. 19 ust. 1 lit. f) rozporządzenia nr 1223/2009 nie można ponadto mylić z „oświadczeniami na produkcie”, o których mowa w art. 20 tego rozporządzenia, w odniesieniu do których ustanowiono szczególne zasady w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 655/2013 z dnia 10 lipca 2013 r. określającym wspólne kryteria dotyczące uzasadniania oświadczeń stosowanych w związku z produktami kosmetycznymi. Zadaniem „oświadczeń” jest dostarczenie większej ilości informacji dotyczących cech lub właściwości produktów.

Ponadto, Trybunał Sprawiedliwości UE zauważył, iż art. 19 ust. 2 rozporządzenia nr 1223/2009 należy interpretować w ten sposób, że informacje dotyczące szczególnych środków ostrożności przy stosowaniu produktu kosmetycznego, funkcji produktu kosmetycznego oraz jego składników, nie mogą być zawarte w katalogu firmowym, do którego odsyła symbol umieszczony na opakowaniu zewnętrznym lub pojemniku tego produktu.

1 marca 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz

Żele do rąk a unijne wytyczne

Prawo kosmetyczne, Blog

W dniu 16 listopada 2020 roku na stronie internetowej Komisji Europejskiej zostały opublikowane wytyczne z dnia 12 listopada 2020 roku dotyczące oświadczeń, którymi nie można się posługiwać w oznakowaniu żeli/płynów do rąk klasyfikowanych jako produkty kosmetyczne. Na produktach kosmetycznych nie powinny znajdować się żadne pośrednie bądź bezpośrednie oświadczenia, wskazujące na przeciwbakteryjne działanie produktu. Zastosowanie tego typu oświadczeń na etykietach oraz reklamach danego produktu, wywołuje wrażenie, że główną funkcją żelu do rąk są właściwości wirusobójcze, co wprowadza konsumenta w błąd.

Dokument opublikowany dnia 12 listopada 2020 roku został przygotowany przez podgrupę ds. produktów z pogranicza, a następnie zatwierdzony przez Grupę Roboczą ds. Produktów Kosmetycznych. Nie jest to dokument Komisji Europejskiej. Zawiera on przykłady oświadczeń, które wprowadzają konsumenta w błąd, jeśli zostaną umieszczone na etykietach żeli do rąk wprowadzanych do obrotu jako produkty kosmetyczne, albowiem nie wskazują na główną funkcję kosmetyczną. Nie należy zatem stosować na produktach kosmetycznych oświadczeń: przeciwwirusowe, wirusobójcze, przeciwgrzybicze, przeciwbakteryjne, przeciwmikrobowe oraz ich odmiany, takie jak „składniki przeciwbakteryjne”, „właściwości przeciwwirusowe”, a także dezynfekcja, antyseptyczne, zabija X% drobnoustrojów, dekontaminacja, formuła zalecana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), anty-COVID-19. Zakazane jest stosowanie odniesień i aluzji do pandemii, choroby, infekcji, koronawirusa, bakterii, wirusów, zarazków, grzybów, dezynfekcji, zastosowania medycznego, zawartości procentowej alkoholu w produkcie, bezpiecznych rąk. Na produkcie nie mogą się znajdować zdjęcia lub elementy graficzne, przedstawiające koronawirusa, bakterie, drobnoustroje, czerwony krzyż sugerujący konotację medyczną, znak STOP oraz wszelkie znaki związane ze szpitalem, pierwszą pomocą, apteką.

Powyższe wytyczne nie są prawnie wiążące, ponieważ wyłącznie Europejski Trybunał Sprawiedliwości może dokonywać ostatecznej interpretacji prawa Unii. Służą one wyłącznie jako „narzędzie” używane przez właściwe organy i sądy krajowe przy rozpatrywaniu indywidualnych przypadków.

15 lutego 2021/Autor Klaudyna Jarzec-Koślacz